Γουάιλντ, Όσκαρ

(Oscar Wilde, Δουβλίνο 1854 – Παρίσι 1900). Άγγλος συγγραφέας. Σπούδασε στην Οξφόρδη και επηρεάστηκε από τις απόψεις περί αισθητικής του Τζον Ράσκιν (αν και δεν δέχτηκε ποτέ τη θεωρία του για την ηθική βάση της τέχνης) και του Γουόλτερ Πέιτερ· για ένα ορισμένο διάστημα μάλιστα μιμήθηκε την επιτήδευση των Γάλλων παρνασσικών ποιητών και ιδιαίτερα του Γκοτιέ. Ταξίδεψε πολλές φορές στο Παρίσι, όπου σπούδασε ζωγραφική. Το ποίημά του Ravenna (1878) τιμήθηκε με το βραβείο Νιούντιγκεϊτ και οι εκδότες αντιδικούσαν για το ποιος θα τύπωνε τα Ποιήματά του (1881). Τότε αναχώρησε για την Αμερική, όπου έδωσε μία σειρά διαλέξεων για τη διάδοση των θεωριών του εστετισμού. Όταν το 1882 επέστρεψε στην Ευρώπη, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου φάνηκε ότι ήθελε να μιμηθεί τον Μπαλζάκ, ενώ εγκατέλειπε το ύφος του εστέτ. Η ευγλωττία του, η ανθρωπιά και η ευγένειά του τον έκαναν αγαπητό τόσο στα σαλόνια όσο και στον υπόκοσμο, όπου του άρεσε να συχνάζει. Στο Παρίσι ολοκλήρωσε δύο ρομαντικά δράματα: τη Βέρα (που παίχτηκε στη Νέα Υόρκη το 1883), εμπνευσμένο κατά ένα μέρος από τη Φεντόρα του Σαρντού, και τη Δούκισσα της Πάντοβα, εμπνευσμένη από τη Λουκρητία Βοργία και από τον Άντζελο του Βίκτορ Ουγκό, ενώ έγραψε επίσης το μικρό ποίημα Η Σφίγγα, στο οποίο είναι φανερή η μίμηση του Μποντλέρ. Μεταξύ 1885 και 1891 έγραψε παραμύθια, που τα συγκέντρωσε στα βιβλία του Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας και άλλα παραμύθια (1888) και Το σπίτι με τα ρόδια (1891)· έγραψε επίσης Το έγκλημα του λόρδου Άρθουρ Σάβιλ και άλλα διηγήματα (1891), από τα οποία το διήγημα Το πορτραίτο του κ. Ο.X. είναι εμπνευσμένο από τα Σονέτα του Σαίξπηρ. Στην ίδια περίοδο ανήκει και το μυθιστόρημα Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι, που δημοσιεύτηκε στο Lippincott’s Monthly Magazine το 1890 (και σε βιβλίο το 1891), καθώς και μερικά ποιήματα και σημαντικά δοκίμια που συγκεντρώθηκαν αργότερα σε έναν τόμο με τον τίτλο Στόχοι (1891). Στο Παρίσι έγραψε στα γαλλικά, για την ηθοποιό Σάρα Μπερνάρ, το δράμα Σαλώμη, όπου είναι φανερή η επίδραση του συμβολικού θεάτρου του Μέτερλινκ. Μετέφερε στην αγγλική σκηνή με μεγάλη επιτυχία ένα είδος διαλόγου που τον χαρακτήριζε γνήσιο παριζιάνικο πνεύμα, με τις κωμωδίες Η βεντάλια της Λαίδης Γουίντερμιρ (1892), Μια γυναίκα χωρίς σημασία (1893), Ένας ιδανικός σύζυγος και Η σημασία του να είσαι ειλικρινής (1895). Από το 1893, όμως, η ιδιωτική ζωή του Γ. είχε αρχίσει να του στερεί την εύνοια της υψηλής κοινωνίας. Το 1895 υπέβαλε μήνυση στον Μαρκήσιο του Κουίνσμπερι για δυσφήμηση, αλλά έχασε τη δίκη και καταδικάστηκε για ομοφυλοφιλία σε δύο χρόνια καταναγκαστικά έργα. Καρπός της φυλάκισής του ήταν το Εκ βαθέων (De Profundis), που ένα μέρος του δημοσιεύτηκε το 1905 και ολόκληρο όχι πριν από το 1949, καθώς και Η μπαλάντα της φυλακής του Ρέντινγκ, που δημοσιεύτηκε το 1898. Μετά την αποφυλάκισή του ο Γ. εγκαταστάθηκε στο Παρίσι με το ψευδώνυμο Σεμπάστιαν Μέλμοθ (Sebastian Melmoth), όπου και πέθανε από μηνιγγίτιδα στις 30 Νοεμβρίου 1900. Συγγραφέας με μεγάλο ταλέντο, εκπρόσωπος του ρεύματος των εστέτ και των παρακμιακών, ο Γ. έδωσε τον καλύτερο εαυτό του στις κωμωδίες του, που συνδέονται με την επηρεασμένη από το γαλλικό θέατρο παράδοση της Παλινόρθωσης. O Άγγλος συγγραφέας Όσκαρ Γουάιλντ. Γλυπτή προτομή του Άγγλου συγγραφέα Όσκαρ Γουάιλντ.